Zoals sommige van jullie al wellicht weten, ben ik zwanger en verwachten wij ons eerste kindje rond 20 april. Dat schiet al op! Gedurende mijn zwangerschap krijg ik veel vragen en opmerkingen. Dus hier een persoonlijk blogje over hoe ik nu mijn eerste zwangerschap ervaar wat betreft lichamelijke veranderingen, combinatie met de studie enz.

Is het gepland?
Jazeker. Gepland en gewenst. Sinds 2 jaar woon ik samen met mijn vriend. Dat we samen een kindje wilde, was al snel duidelijk. Mijn vriend werkt fulltime en ik volg de voltijd hbo thuisstudie toegepaste psychologie. De vraag was dus: nu aan kinderen beginnen of pas na de studie?
Ik ben 26 jaar en mijn studie duurt nog wat jaartjes. Om na je studie meteen een hele tijd thuis te zitten vanwege een zwangerschap en een kleintje leek me niet handig, met het oog op een baan krijgen. Het beste is toch meteen na je studie te gaan solliciteren. Bovendien wilde ik jong kinderen en wilde ik niet na mijn 30e beginnen met een eerste kindje. Daarom besloten we ervoor te gaan. Natuurlijk is het niet zo vanzelfsprekend om ook daadwerkelijk kinderen te kunnen krijgen. Dat was dus wel spannend. Gelukkig was het binnen een half jaar raak. We waren dus ook door het dolle heen toen de zwangerschapstest positief bleek te zijn.

Hoe doe je dat dan met je studie?
Ik mag 4 tot 6 jaar over mijn studie doen. Ik zit nu halverwege schooljaar 2. Te voorspellen hoe de combinatie baby en studie straks gaat is natuurlijk lastig. Dat zal ook liggen aan hoe het met de baby gaat en hoe snel we in een ritme kunnen komen. Als het voorspoedig gaat, is mijn doel de studie in juni/juli weer op te pakken. Ik heb van mezelf veel discipline en ik vind de studie erg leuk, dus waar een wil is, is een weg zullen we dan maar zeggen. Ook hebben we geluk met opa's en oma's die dichtbij wonen en met het feit dat mijn vriend van maandag t/m vrijdag op kantoortijden werkt. Studeren zal zeker in het begin dus ook vooral op de avonden en weekenden neerkomen. Maar nogmaals, als je echt graag iets wilt... Er zijn tal van ouders die nog een studie volgen. Soms zelfs naast hun baan, dus onmogelijk is het zeer zeker niet.


'Je moet wel genieten van je zwangerschap!'
Ai, een opmerking die ik veel hoor en waarbij ik steeds op mijn tong moet bijten. Want niet iedere vrouw geniet van haar zwangerschap. Al vanaf week 5 kreeg ik last van misselijkheid, 24/7. Gelukkig verdween dit na enkele weken, om toen helaas plaats te maken voor dagelijkse hevige migraine aanvallen. Omdat ik geen sterke medicatie mocht nemen, was dit vooral afzien. Elke dag was ik ziek van de migraine en elke avond zat ik met icepacks op mijn hoofd om de pijn proberen wat te verlichten. Vanaf week 16 begon de bekkenpijn die vanaf week 20 heel erg werd. De migraine was gelukkig weg, maar nu kon ik weer niet goed lopen! Helaas helpen oefeningen en massages bij de fysiotherapeut niet erg goed. Langer dan een kwartiertje staan of zitten op een harde stoel, zorgt voor heel veel pijn in de rug en bekken. Wandelen is dus ook pijnlijk, evenals veel andere activiteiten. Al vroeg in de zwangerschap was het huishouden bijhouden dus al erg zwaar. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ontzettend blij dat ik zwanger ben en dat het zo voorspoedig en redelijk snel is gegaan! Maar als ik kijk naar hoe ik de zwangerschap ervaar? Nou, niet als iets waar ik van geniet, laten we het daarop houden haha. Ook al zijn die genietende momentjes er natuurlijk wel. Als de kleine bijvoorbeeld schopt en beweegt (en dat gebeurt vaak!) of wanneer we hem weer op een echo mogen aanschouwen. Babykleertjes kopen, de babykamer. Daar kan ik zeer zeker wel van genieten! Maar 'dwing' me alsjeblieft niet te genieten, want soms lukt dat nu eenmaal even niet en met mij vast veel andere vrouwen.


Waar ga je bevallen?
In het ziekenhuis. Dit was sowieso al iets wat we graag wilde maar omdat ik een medische indicatie heb, moet ik ook in het ziekenhuis bevallen. De bevalling zelf zal niet medisch zijn, maar vanwege medicijn gebruik wordt de baby extra in de gaten gehouden na de bevalling. Om die reden is er een indicatie om 24 uur in het ziekenhuis te blijven. Gewoon voor de zekerheid, om alles goed in de gaten te kunnen houden. Dit geeft mij eerlijk gezegd alleen maar een gerust gesteld gevoel!

Ben je bang voor de bevalling?
Hoe dichterbij de bevalling komt, hoe meer je er natuurlijk aan gaat denken maar het feit dat ik graag wil bevallen en de kleine in mijn armen wil hebben, overheerst. Echt bang ben ik dus niet. Voorspellen hoe het zal gaan, is onmogelijk dus ik probeer het maar op mij af te laten komen. Het zal toch moeten!

Hoe sta je tegenover pijnbestrijding?
Dit is lastig te zeggen, omdat ik natuurlijk niet weet hoe de bevalling zal verlopen. Het is moeilijk me er een voorstelling van te maken maar ik sta wel open voor pijnbestrijding. Eerst maar eens kijken hoe het gaat zonder, en mocht het zo'n bevalling zijn die niet echt opschiet en maar uren en uren doorgaat, zou pijnbestrijding wellicht op dat moment even een hele gewenste adempauze kunnen zijn. Maar nogmaals, we zullen zien. Misschien is het niet eens nodig! (laten we hopen...). Ik heb geen duidelijke mening wat betreft 'tegen of voor pijnbestrijding zijn'.  Iedere vrouw, ieder lichaam en elke bevalling is weer anders. De persoon die het beste kan beoordelen of ze pijnbestrijding wil, is toch de vrouw die het op dat moment moet gaan doen. En als de mogelijkheid er is en de nood hoog, why not.

Meer vragen mogen er natuurlijk altijd gesteld worden :)