Vrouwen verbazen zich er regelmatig over; mannen kunnen een flinke ruzie bijleggen met een biertje, een mannenavond bestaat uit voetbal kijken, pokeren, gamenight of naar de kroeg, belangrijke gebeurtenissen worden oppervlakkig meegedeeld en zo kunnen we nog wel even door gaan.
Mannen verbazen zich weer over de vrouwen; waarom moet elke gebeurtenis tot in detail verteld worden als het ook binnen twee minuten kan? Waarom doen vrouwen zo moeilijk en blijven ze hangen in die ene opmerking die die ene vriendin heeft gemaakt? Waarom moet alles zo geanalyseerd worden?
Zitten er echt verschillen tussen de vriendschappen tussen mannen en vrouwen, of is het meeste gebaseerd op vooroordelen en stereotypen?

Uit het onderzoek uit 2011 van gedragswetenschapper Jeffrey Hall komt één ding duidelijk naar voren. Mannen ondernemen meer en praten minder. Vrouwen vonden praten juist belangrijker dan het delen van hobby's. De nadruk ligt bij vriendschap tussen vrouwen dan ook meer op intimiteit en openheid, terwijl mannen zaken als status en fysieke fitheid belangrijker achten.
Dit zou een bevestiging zijn voor de stereotypen: gesloten mannen en praatgrage vrouwen.
Maar klopt dit wel, is het echt zo tweeledig?

In 2005 maakte de Amerikaanse psycholoog Janet Sibling Hyde honderden studies naar man-vrouwverschillen samen in een meta-analyse, en daar kwamen toch wat andere resultaten naar voren! Zij keek naar de verschillen in taal en gevoel en wat blijkt? Mannen en vrouwen bleken lang niet zo verschillend als altijd werd gedacht. Ze concludeert dat mannen en vrouwen in de regel psychologisch hetzelfde zijn. Deze regel heeft wel wat uitzonderingen maar deze uitzonderingen zijn niet van belang qua vriendschappen. Wat wel bijzonder relevant is voor vriendschappen is hoe gemakkelijk intiem en openhartig iemand met een ander spreekt. En omtrent dit gegeven bestonden er nu juist die veronderstelde verschillen. Maar er blijkt op het gebied van intimiteit en openhartigheid slechts een heel klein sekseverschil te zijn. Vrouwen bleken 'iets' meer van zichzelf te laten zien dan mannen.

Hoe kan het dan dat vriendschappen tussen beide seksen dan toch zo verschillend zijn terwijl de behoeften aan intimiteit en openhartigheid bij beide partijen aanwezig is? Het antwoord is simpelweg dat we ons teveel focussen op de verschillen, deze worden in gedachten veel groter gemaakt. Met tot gevolg dat het idee dat we hebben over mannen vriendschappen en vrouwen vriendschappen afwijkt van de realiteit. We denken dus in stereotypen.
Onderzoeken zoals die van Jeffrey Hall zijn veelal onderzoeken waarin aan mensen wordt gevraagd hoe zij hun vriendschappen zouden beschrijven. En omdat dit zo'n algemene vraag is, kunnen we niet anders dan een algemene beschrijving geven, oftewel teruggrijpen op het idee dat we er over hebben. En dat idee wordt beïnvloed door de stereotypen.
Het idee dat er sprake is van totaal verschillende vriendschappen is dus een mythe. Het is vaak cultuurgebonden en we krijgen dingen nu eenmaal van jongs af aan te horen en aangeleerd. Het is in feite een verhaal dat we aan elkaar vertellen, over hoe het zit en hoe het hoort. En doordat we het vertellen, wordt het zo nu en dan waarheid.

In 1928 zei de Amerikaanse socioloog William Thomas: "Wanneer mensen situaties als werkelijk definiëren, hebben die situaties werkelijke gevolgen." De enige verschillen in mannen- en vrouwenvriendschappen ontstaan doordat wij gelóven dat ze bestaan. Verder zijn we als vrienden allemaal gelijk.


Bron: trouw.nl